Top2000
Maar neem nou de top vijf van afgelopen jaar (en de jaren daarvoor). Eagles, Queen, Deep Purple, Led Zeppelin en Boudewijn de Groot. Geen van die namen zou in mijn persoonlijke top 2000 verschijnen, ze komen in mijn cd-kast noch in mijn playlists voor.
Hotel California is wel leuk, vooral bij het kampvuur, maar om nou op je eenenzestigste nog bij het kampvuur te zitten…
Queen heeft maar een nummer gemaakt dat me aansprak en dat was (geloof ik) hun eerste hit: Killer Queen, want zo iemand kwam toen wel eens bij ons over de vloer.
Child in Time heb ik wel leuk gevonden.
Stairway to heaven is mij te pathetisch, zucht, als ik al iets van Led Zeppelin wil horen dan hooguit Whole lotta Love, en dan alleen omdat het me doet denken aan een zeer bepaalde juke-box uit mijn verleden.
En Boudewijn de Groot is intussen zijn eigen grootvader geworden.
Ik bedoel maar, als ik bovenstaande muziek hoor, duw ik niet meteen op het Next-knopje, ik luister en zing misschien zelfs even mee, maar het raakt me absoluut niet. En, laat ik dat er maar meteen bij vertellen, dat heeft er niet mee te maken dat ik me verzet tegen All Time Classics. Want sommige nummers uit de top2000 raken me nog steeds. Neem nou Perfect Day van Lou Reed. Elke noot en elk woord klopt in dat nummer, iedereen heeft (hoop ik) wel zo'n dagen gekend in zijn leven, ook als er geen sangria en dierentuinen aan te pas kwamen.
Van diezelfde Lou Reed staat o.a. ook Walk on the Wild Side in de lijst van de versteende toppers. Je zult mij niet horen klagen over dat nummer, maar, hoewel ik de cd nog ergens heb, zal ik het nooit draaien. Het is leuk en grijs en uit een ver verleden en het wordt pas weer wakker als ik een coverversie ontdek waar ik vrolijk van word. En dat gebeurde me gisteren.
Muziek creëert mythes. En soms worden die vastgelegd in lijsten. De bekendste lijst op dat gebied is tegenwoordig natuurlijk de Top2000. Ik beluister die lijst nooit op de radio, maar de A Go Go-uitzendingen met Matthijs van Nieuwkerk en Leo Blokhuis pik ik, als het even kan, wel mee. Niet om de muziek. Want laten we wel wezen, die kennen we nu wel. Het is leuk muziek die je vroeger leuk vond nog eens te horen, het is leuk je af te vragen waarom je sommige van die muziekjes ook alweer leuk vond, het is leuk te merken dat een deel van die muziek heeft meegeholpen je muzikale smaak te vormen. En daartussen zitten talloze gradaties.
