Parijs 2012

En zo komen we bij het ontstaan van dit stuk. Toen D. en ik op 1 mei 2012 door Parijs liepen, zagen we hoe een man in de weer was met een poster waarop het hoofd van Betty Boop gemonteerd was op het lijf van Monroe. Iets stoorde me aan die poster, hoewel de combinatie van de iconen me natuurlijk erg aansprak. De verhouding tussen hoofd en lichaam klopt niet. Naar menselijke, Marilynse maatstaven is het hoofd veel te groot. Voor Betty Boop is het lijf te groot: haar hoofd beslaat altijd ongeveer een derde van haar lichaam, zoals te zien is op mijn eigen Photoshop-bewerking. Wat wil je ook: anders passen die ogen er niet in.


Overigens wordt er op deze site nog veel meer verteld over Betty Boop en haar kompanen. Zie daarvoor de links onderaan de pagina. Onder andere in het stuk over 'St. James Infirmary' staat een filmpje met Betty Boop. Die pagina gaat over dat onsterfelijke nummer waarvan ik  onder andere de uitvoering van Cab Calloway en zijn orkest plaatste. Nadat we eerst enkele beelden zien van Cab Calloway (de Hi-de-Ho Man) met 'Prohibition Blues' (in feite een kloon van St. James’ Infirmary) waarin we zien Calloway in zijn nogal typische stijl zien dansen, schakelen we over naar de tekenfilm met Betty Boop. Haar ouders blijken een Duitstalige achtergrond te hebben (de Fleischers waren Oostenrijkse Joden). Betty moet van haar ouders haar bordje leegeten, maar dat wil ze niet. Ze lust geen Hasenpfeffer. Ze wordt zo gek van haar vaders preek dat ze besluit samen met haar hond Bimbo van huis weg te lopen. In een grot ontmoeten ze Cab Calloway, dat wil zeggen ze zien en horen de geest van een walrus die Minnie the Moocher zingt (scat) en die danst als Cab Calloway. Alsof dat nog niet eng genoeg is, verschijnen er even later een heks en een aantal duivels. Betty en en haar hondje Bimbo (en de walrus en nog veel meer wezens) vluchten. Ze komen thuis aan. Bimbo duikt in zijn hondenhok en sleept dat aan de ketting mee tot ver achter de horizon. Betty duikt in haar kamertje onder de dekens en is blij dat ze Home Sweet Home is.

Bronnen

Voor het stuk over Helen Kane heb ik vooral gebruik gemaakt van de engelstalige Wikipedia en haar biografie op IMDb.

Ik moet nog uitzoeken waar de foto's ok alweer precies vandaan komen.

Karikatuur

Helen Kane mag eigenlijk niet klagen. Ze had een fraaie carriere. Tot 1965 verscheen ze met een zekere regelmaat op tv, met name in de Ed Sullivan Show. Maar het zal (denk ik) toch altijd zijn blijven knagen, dat ze (min of meer) is verslagen door een tekenfilmfiguur. Als ik tijdens een les wel eens de naam van Betty Boop laat vallen (en dat doe ik met een zekere regelmaat, ik werk namelijk graag over de grenzen van mijn vak) dan zijn er altijd wel een of twee kinderen die haar kennen. Als ik Helen Kane zeg, ontmoet ik natuurlijk enkel glazige blikken. Haar karikatuur of misschien zelfs haar alter ego, was sterker dan zij zelf. Nagenoeg niemand kent haar nog. Alleen via anderen is ze nog een beetje bekend. In de filmpjes die ik van haar gevonden heb op Youtube lijkt ze een karikatuur van zichzelf. Nee, erger nog ze is een karikatuur van Betty Boop. En die is ooit begonnen als karikatuur van haar. Helen Kane is achteraf de karikatuur van haar karikatuur geworden. En dat terwijl een van de filmpjes uit 1929 stamt. Betty Boop was toen niet eens geboren. Helen Kane stierf in 1966, tweeënzestig jaar oud. Het is niet onmogelijk dat ik in dat jaar mijn eerste Betty-Boop-filmpje zag.