Uppers & Downers

De beste LP van Eric Burdon & The Animals heb ik nooit gehad. Niet zo vreemd want dat album is alleen uitgekomen in de Verenigde Staten. Nou had een vriend van me connecties en hij heeft het (denk ik tenminste) wel in zijn bezit (gehad). En ik heb het album dan weer van hem opgenomen op mijn Philips bandrecorder. (Tapedecks bestonden toen volgens mij nog niet, maar misschien heb ik het verschil tussen de twee ook wel nooit begrepen.) Mijn Nederlands fabricaat had enorme afmetingen (zo’n 80x50x30cm) en een vrij beroerde geluidskwaliteit. Om mijn opnames te maken, moest ik het ding achter op mijn fiets laden en het met het stuur in de ene hand en de recorder aan zijn plastic handvat in de andere een kleine twee kilometer verderop zien te krijgen. De recorder was loeizwaar en ik was doodsbang dat het ding van mijn fiets zou vallen. Tegen de tijd dat ik aankwam waren beide handen verkrampt en verlamd zodat mijn vriend alle technische handelingen moest verrichten om mijn apparaat aan het zijne te koppelen. Omdat ik niet ook nog de bijbehorende boxen kon meenemen en omdat zijn versterker bij opnames geen geluid aan zijn boxen doorgaf, zaten we tijdens de opnames slappe koffie te drinken en elkaar wezenloos aan te staren. Zijn boxen hadden andere pluggen dan de mijne, dus pas als ik thuis kwam, kon ik controleren of de opnames wel gelukt waren. Als dat niet zo was, moest er een nieuwe opnamedag gepland worden. Die afspraak moest dan de daaropvolgende dag gemaakt worden, want telefoon hadden we nog niet en de dichtstbijzijnde telefooncel stond zo’n honderd meter van het huis van mijn vriend.

Maar als het allemaal wel gelukt was, sloot ik me op in mijn kleine kamertje, sloot alles weer aan en ging tussen de boxen op de vloer zitten. Waarschijnlijk rookte ik dan een pijpje gevuld met de hasj die ik betrok bij de zoon van de koster. En ik ging luisteren. Zo hoorde ik Every One of Us (uitgekomen in mei 1968, ik weet niet meer wanneer ik het voor het eerst hoorde).

Op Youtube zijn alle opnames te vinden. Op één na. Ik plaats ze hier allemaal, want ze zijn nog steeds erg de moeite waard. Gedateerd misschien, maar dat ben ik ook, zal ik maar zeggen.

Kant 1

  1. "White Houses" (4:43)
  2. "Uppers and Downers" (0:24)
  3. "Serenade to a Sweet Lady" (John Weider) (6:17)
  4. "The Immigrant Lad" (6:15)
  5. "Year of the Guru" (5:25)

Kant 2

  1. "St. James Infirmary" (Traditional, arranged by Eric Burdon) (4:15)
  2. "New York 1963-America 1968" (Eric Burdon, Zoot Money) (19:00)

10-10-2012: Y.Z.d.P.

Op twee dagen na precies twee jaar geleden schreef ik een nogal autobiografisch verhaal met als titel Y.Z.d.P.

Het heeft alles te maken met het opnemen van Every One Of Us en met mijn eerste liefde.

Lees het hier

Mijn favoriet toen was The Immigrant Lad, want het sloot zo mooi melancholiek aan, vond ik, op mijn leven als zoon van een mijnwerker. Jammer was dat mijn woonplaats niet aan een rivier lag. Year of the Guru vond ik leuk omdat er zo leuk de draak gestoken werd met allerlei mensen die op zoek waren naar een wijze meester (Gottagetaguru). Over St. James Infirmary heb ik al veel meer geschreven. Van het laatste nummer (New York 1963-America1968) vind ik vooral het eerste deel nog steeds ontzettend mooi.

Maar goed, een nummer ontbreekt dus op Youtube. Het is een nummer van maar 24 seconden, maar toch. Het is een bewerking van een oude Engels nursery rhyme met de titel The Grand Old Duke of York. De titel die Burdon aan zijn arrangement gegeven heeft, heeft, las ik ergens, waarschijnlijk vooral te maken met het gebruik van verschillende middelen in de dope scene, maar dat wist ik toen niet. Ik vond het toen, stoned als ik was, vooral een erg filosofisch nummer. En, och, misschien is het dat ook wel. De filosofie heet dan: Stating the Bleeding Obvious en wellicht is daarin meer waarheid te vinden dan in de hele History of Western Philosophy van Bertrand Russell.

Beluister hier Uppers and Downers (klik op Play song)