Fascination
Het is tijd dat ik weer een muziekblog schrijf. Het is vrijdag, er zit weer een werkweek op en er is ergernis die uit mijn hoofd gespeeld moeten worden, zodat ik er morgen of zondag met een fris gemoed en met hopelijk veel humor een stevige mail over kan sturen aan de betrokken personen.
Maar een muziekblog schrijf je niet zomaar. Althans de meeste stukken die ik tot nu toe op Uppers & Downers plaatste, ontstonden uit redelijk wat research, lange zoektochten naar coverversies en/of leuke verhalen over de diverse vertolkers van het nummer waarop die avond mijn keus viel. En die keus viel soms spontaan, maar vaak ook als voortzetting op een vorig stuk dat ik schreef. Deze keer is de keus redelijk bewust gemaakt.
Nou ja, toen de titel me te binnen schoot, wist ik meteen de argumenten waarom ik het stuk vanavond moest gaan schrijven. En die argumenten hadden deels te maken met de ergerniswekkende zaken van de afgelopen werkweek. Over die zaken ga ik hier niets schrijven, want ze zijn misschien wel boeiend voor anderen, maar ik klap niet graag uit de school, om maar eens een flauwe woordspeling te gebruiken op het werk dat ik doe. Een paar collega's zullen wellicht weten waarover ik het heb als ze dit stuk lezen. Als ze het lezen. Misschien zien die collega's een link met de song waarover ik het vanavond ga hebben of met de connotaties die ik daarbij noteer. Ík zie die link nu in ieder geval nog niet.
Een paar jaar later zat ik in een relatie waarin de tekst van Fascination erg van pas kwam. Vooral het zinnetje: And I mustn't wish your life began the day we met. Het was een relatie waarin beide partners veel geschiedenis hadden. In de ene bleef een belangrijk deel onbekend (of onbegrepen?), terwijl de andere (tamelijk) open en bloot lag en daardoor bedreigend leek (of was?). Maar ik ga hier niet het verhaal van relaties vertellen, het gaat om het verhaal van Fascination. En zo komen we in Nancy.
In Nancy staat het mooiste museum ooit. Het is het mooiste, niet omdat het gewijd is aan de Art Nouveau, maar omdat het huis waarin het is gevestigd net zo oud is als die Art Nouveau en vloerplanken heeft die net zo hard kraken. Het museum klopt.
Dat museum bezocht ik samen met haar. Onvergetelijke indrukken die de relatie overleefden.
Emile Gallé, Lit Aube et Crépuscule, 1904, Musée de l'Ecole de Nancy
Maar daarnaast heeft Nancy de Place Stanislas en niets is zo mooi als zitten op de Place Stanislas in de schaduw van de ondergaande zon. Drankje bij de hand, verweesde hippies met gitaar binnen hoorbereik en gedachten aan wat komen zal, want vroeger is voorbij. Dat is mijn Nancy, waar ik wegen kwijtraak en terugvind en waar ik op een verborgen plein, even verderop, onder platanen, de tranen vind die ik nodig had. Dat was mijn tweede bezoek aan de stad, alleen, in 2001. Nancy heroverd.
Enige nadeel was dat ik verbleef in een hotel met de naam Hotel de la Famille. Bij het ontbijt zat twee tafels verderop een vrouw alleen. We knikten elkaar toe. We waren de enige gasten. Hadden we elkaar de avond tevoren ontmoet, wie weet wat er gebeurd zou zijn. Maar nu stond naast onze ontbijttafels een volgepakte tas. Ik probeerde me te herinneren waar mijn auto stond.
In hoeverre heeft de naam van de band een betekenis voor mijn verhaal? Everything but the Girl? De naam van de band was een kopie van de slogan van een meubelzaak in Hull (waar Thorn en Watt studeerden). In die winkel kon je alles kopen, behalve het meisje aan de kassa. Een mooie naam.
Aardige bijkomstigheid is dat een Japanse (web)winkel voor Lolita-kleding de naam van een de albums van EBTG heeft aangenomen: Baby, The Stars Shine Bright. Het spul dat de winkel verkoopt, is daarbij dan veel vreemder dan de gekozen naam.
