Maar Carters nummer stond vanaf dat moment genoteerd als nummer waarmee je ook in modernere tijden iets kon doen. En Burdon bewees dat een paar jaar later nog een keer, In een nieuwe samenstelling, veel harder, ruiger. Hij had inmiddels de Animals en zelfs War alweer achter de rug. Het kwam op een album met prima versies van o.a. When I was Young en Don't let me be Misunderstood. 'Sun Secrets' heet het album, en weer is Ring of Fire zeker niet het beste nummer, maar het is wel de beste versie die ik ooit van het nummer heb gehoord.
En dan...
Intussen hebben talloze andere artiesten zich aan het nummer gewaagd. Countrymuziek is tegenwoordig beduidend meer geaccepteerd. Ik heb een aantal uitvoeringen bekeken en beluisterd en ik dreigde mijn vertrouwen in de mensheid enigszins te verliezen. Ik plaats op de volgende pagina een aantal van die gedrochten en geef iedereen de welgemeende tip niet meer dan een half minuutje te luisteren. Het is echt TE erg af en toe. De tijd die je zodoende bespaart, kun je dan goed besteden aan het kijken naar dit animatiefilmpje met de titel Ring of Fire. Dat herstelde in ieder geval mijn humeur. En het zorgde ervoor dat ik nu een tevreden abonnee ben van het Youtube-kanaal Filmbilder waarop een heleboel intrigerende animatiefilmpjes te zien zijn. Kijken!
Update 23 juli 2016
Vandaag kennis gemaakt met Lera Lynn. Nee, Lera, met een L.
Ik zat met mijn geliefde naar aflevering 5 & 6 van de tweede serie True Detective te kijken, eens serie die ik iedereen voor zover dat nog nodig is, kan aanraden. Mooi, donker en prachtig gefotografeerd. Maar die zangeres die je ook in eerdere afleveringen af en toe solo in een bar zag optreden (een, twee minuten lang) intrigeerde me.
D. luistert al lang naar de muziek van de serie en dus vroeg ik haar naar de naam van de zangeres: Lera Lynn. Mooie donkere Americana-muziek. Beetje depri.
En daar word ik wel vrolijk van.
Vanavond met genoegen een aantal van haar muziekjes beluisterd. En toen ontdekte ik haar versies van Ring of Fire. Mooi. Heel mooi. Maar vooral verbazingwekkend hoe de diverse versies die hierboven besproken worden erin samen komen.
Ik bedoel maar, het is nog steeds dat nummer dat ik via Johnny Cash heb leren kennen en haten, want, werkelijk, wat een bagger. Maar dan herkennen anderen de mogelijkheden van het nummer en maken er iets nog ergers van, of, een enkele keer, iets veel mooiers. En intussen heeft het lied een geschiedenis van ruim 50 jaar. Dat verbaast me, maar het geeft me vooral veel vertrouwen in de mensheid. Er zijn dus mensen die die achterlijk trompetten uit Johnny Cash' versie in hun hoofd kunnen uitschakelen, die de ietwat larmoyante gitaarpartijen uit Burdons 2e versie terug weten te brengen tot iets beters. Carter, Cash, Burdon, het zit er allemaal in. En Lera Lynn.
In mijn tijd, om die belachelijke term maar eens te gebruiken, was country-muziek niet overdreven populair. Het was de muziek van rednecks uit de USA en hun schlager-gevoelige aanhang hier in Europa. Toch drong er wel eens een nummer door in de hitlijsten van die tijd. Meestal was dat dan iets van Johnny Cash. "A Boy named Sue" en "Ring of Fire" zijn voor mij de bekendste voorbeelden. Ik ben nog steeds geen grote fan van country, al heb ik inmiddels veel juweeltjes ontdekt die je onder die noemer zou kunnen vangen. Dayna Kurtz bijvoorbeeld, naast Björk mijn grootste liefde op muziekgebied, zingt veel country. Het is maar net wat je ermee doet, tenslotte. Dat bleek ook heel duidelijk uit dat ene nummer dat Johnny Cash kort voor zijn dood uitbracht: "Hurt". Een nummer van de Nine Inch Nails en misschien niet echt een countrynummer. Maar we een nummer dat elke keer weer de tranen in mijn ogen brengt.
