Krimi mit Schimi
Toen ik vanmorgen het bericht las dat Götz George is gestorven, zei ik licht weemoedig 'Ach Schimi …'. Als vanzelf
benoemde ik hem weer tot de beste Tatort-Kommissar ooit. Want Tatort, dat was Schimanski. En Schimanski dat was George. Of andersom. Dat was natuurlijk niet terecht want George heeft nog zoveel meer gedaan. Een ellenlange lijst van bioscoop- en tv-films siert zijn wikipedia-pagina. Maar voordat hij als Schimanski in de Tatort-serie optrad, kende ik hem niet en sindsdien zag ik hem steeds als Schimanski, al speelde hij een komedie of een romantische Schnulze.
Zo zag ik hem niet in Wenn der weiße Flieder wieder blüht (1953) waarin hij naast Romy Schneider als filmacteur debuteert. In die film herkende ik hem niet, en nog steeds niet als ik nu de foto's bekijk. Maar goed, toen was hij ook pas 15 (net als Schneider, die ik overigens wel herken) en voor zijn rol gekozen omdat hij het kind was van beroemde acteurs (net als Schneider).
Götz George en Romy Schneider (1953)
Romy Schneider was natuurlijk als acteur van veel groter belang dan George. Wereldster in de suikertaarten van Sissi, geweldige actrice in allerlei Franse films. Vooral die met Michel Piccoli maakten indruk. George is veel ouder geworden dan Schneider die stierf in 1982 (44 jaar oud). Schneider heeft gewerkt met topregisseurs als Visconti, Welles, Sautet, Tavernier. George moest het toch doen met een tweede garnituur.
Om beide acteurs hangt een zekere donkerte. Bij Schneider zat die duisternis behalve in haar Franse films vooral in haar privéleven. Niet voor niets werd bij haar dood in eerste instantie gedacht aan zelfmoord door een overdosis slaapppillen. George werkte, als Schimanski, in Duisburg, de Ruhrpott, het Ruhrgebiet, tussen de afgedankte kolen- en staalbedrijven. Bij elke aflevering proefde ik weer wat van het kolengruis op mijn lippen dat ik vanuit de stad van mijn jeugd (Heerlen) natuurlijk best goed herkende.
