White Rabbit


Iconen moet je met rust laten. Meestal. Behalve als je zeker weet dat je er echt iets mee kunt. Of nee, eigenlijk bedoel ik natuurlijk: behalve als je zeker weet, dat ik er iets mee kan, dat ik het goed vind. Ik, ja! Niemand anders! Sommige muziek, sommige nummers moeten verboden worden voor reproductie. Prima om ze bij het kampvuur te zingen, dat mag altijd. Geweldig om op een zatte verjaardag nog eens terug te gaan naar die tijd, bijna vijftig jaar geleden, en -terwijl je de tekst niet exact meer weet, de noten niet meer haalt- mee te blèren. En dat je dan even later enigszins onzeker de trap op gaat en - draaierig in bed - terugdenkt aan de avond en aan toen en denkt: "Ach ja". 

The Great Society

Zo'n icoon is White Rabbit van Jefferson Airplane. Of beter: van Grace Slick want zij heeft het nummer geschreven voor en in 1966 opgenomen met The Great Society, de band waarvan ze lid was voordat ze naar J.A. overstapte.

Ook Somebody to Love, dat andere iconische nummer van Jefferson Airplane, nam ze eerder al op met The Great Society (eerst onder de titel Someone to love). Maar dat nummer is geschreven door haar schoonbroer Darby Slick.

Bij beide nummers valt vooral op dat de zangpartij in de J.A.-cover nauwelijks afwijkt van het onbekende origineel. Dat lijkt de mening te bevestigen, die toentertijd met een zekere regelmaat te horen was, dat Grace Slick eigenlijk niet zo'n beste zangeres was. Het zal best, maar ze heeft in ieder geval twee nummers geschreven die precies de zenuw van die tijd raakten. Het was tenslotte The Summer of Love. Althans in San Francisco, in Heerlen - voor zover ik me herinner - viel dat nogal tegen: de zomer viel tegen, en aan de liefde was ik eigenlijk nog niet echt begonnen.

Drugs

Het nummer gaat natuurlijk over drugs en verwijst daarbij naar Lewis Carolls' Alice's Adventures in Wonderland. Slick vond het maar raar dat ouders hun kinderen dat verhaal voorlazen en daarna verbaasd waren dat ze aan de drugs gingen.

"They'd read us all these stories where you'd take some kind of chemical and have a great adventure. Alice in Wonderland is blatant; she gets literally high, too big for the room, while the caterpillar sits on a psychedelic mushroom smoking opium. In the Wizard of Oz, they land in a field of opium poppies, wake up and see this Emerald City. Peter Pan? Sprinkle some white dust-cocaine-on your head and you can fly."

Muzikaal werd ze geïnspireerd door Miles Davis' Sketches of Spain (1960) en Ravels Bolero. Niet de minste werken om je door te laten inspireren.

Het nummer werd net als Somebody to love al snel een iconisch nummer, helemaal natuurlijk na Airplanes optreden op Woodstock in 1969. In elke zichzelf respecterende film of tv-serie over de Vietnam-Oorlog moest het nummer wel voorkomen, naast Paint it Black van de Stones en We gotta get out of this Place van de Animals. De Vietnam-Oorlog is tenslotte zelf een soort icoon geworden als de meest stonede oorlog aller tijden.

De afbeeldingen uit Alice's Adventures in Wonderland zijn van John Tenniel.

Covers

Het nummer is vaak, heel vaak gecovered. Opvallend in de Wikipedialijst van covers vind ik dat er vooral in deze eeuw vaak naar het nummer gegrepen werd, meer dan 30 keer tussen 2001 en 2014. Maar meestal zijn het uitvoeringen van (hopelijk redelijk obscure) heavy of wat-voor-soort-metal-dan-ook-bands die totaal niets nieuws met het nummer kunnen, behalve dan het volume iets hoger draaien en de distortie iets heviger. Vaak hebben dat soort bands een zangeres die toon kan houden, maar daar is het dan ook wel mee gezegd.

Gillian Welch

In een heel ander genre produceert Gillian Welch een -vind ik - aardige uitvoering, maar dat komt misschien meer omdat ik een zwak voor haar heb door haar erg mooie nummer The Revelator. Ook Emmiliana Torrini maakt er iets pruimbaars van.

The Cadets

Ronduit hilarisch is de uitvoering van de The Cadets, een verzameling militaire muzikanten in opleiding. De eerste minuut herinnert vaag aan het White Rabbit dat we kennen, daarna lijkt het of ze allemaal aan de speed zijn gegaan en iedereen willen laten horen hoe snel ze kunnen trommelen en trompetteren. Ze raken de weg op de hen voorgeschreven manier volledig kwijt. Nou ja, het hele idee van een bende in negentiende-eeuwse uniformen gestoken, goed gekapte bevelvolgers die White Rabbit speelt alleen al is te ridicuul voor woorden.

Patti Smith

Ik kende voor ik aan dit stuk begon maar een cover, die van Patti Smith. Haar White Rabbit is te vinden op Twelve, het album uit 2007 waarop ze twaalf klassiekers uit de popmuziek covert. Die versie kan ik dan weer iedereen aanraden. Zoals ik dat hele album kan aanraden. Ik bedoel, zelfs een nummer van Neil Young klinkt opeens goed. Nou wordt Patti Smith natuurlijk gezien als de Godmother of Punk, zoals Grace Slick een soort godmother van de hippies was. En Patti Smith weet natuurlijk ook het een en ander van druggebruik. Daarbij kan ze ook nog eens heerlijk onnavolgbaar onvolgbare gedichten schrijven. dat alles heeft me altijd voor haar ingenomen, maar ze is vooral een begenadigde muzikante. Niet zozeer in het beheersen en eventueel virtuoos gebruiken van haar stem of een ander instrument maar in het eigene van haar muziek en in het begrijpen van de nummers die ze covert.

Het filmpje hieronder is van een optreden, de albumopname kun je hier beluisteren.