Y.Z.d.P.
Of ging het toch iets anders? Was ik wel alleen toen ik de opname voor het eerst hoorde? mijn eerste liefde. Dat wil zeggen: de eerste liefde waarmee ik ook daadwerkelijk in contact kwam. Daarvoor was er natuurlijk al C. geweest, waarbij het initiaal stond voor Christus want dat was haar rol in het afsluitende toneelstuk van de zesde klas van de lagere school voor meisjes. Haar echte naam heb ik nooit gekend. De rol van Christus in mijn dagdromen paste niet echt bij de katholieke signatuur van haar (of mijn) school. En dan was er natuurlijk nog I. Speciaal voor haar werd de dagelijkse partij straatvoetbal gespeeld op de route die zij dagelijks meermalen aflegde naar een vriendin dan wel haar zieke oma. Ze had een fiets met versnellingen en zo’n beschaafde tik. Als ze passeerde viel het spel stil, de bal rolde nog even doelloos verder tot ook hij zich bedacht en met een zucht de wind door haar lange blonde haren zag spelen. Op zo’n moment leek Peking heel dicht bij. Maar ik mocht niet klagen. Niet veel later had ik iets met Y.Z.d.P. Ook zij een schoonheid, ook zij lange blonde haren, maar beduidend minder ongenaakbaar. Ze was bevriend met K.G. die de nicht was van mijn beste vriend L.P. (van wie ik mijn eerste lp’s van Eric Burdon & the Animals opnam). Deze drie woonden vlak bij elkaar en vlak bij bovengenoemde straatvoetbalplek. Dat was dus wel handig.
Zo zat ik dus een keer bij L. De op te nemen lp was Every One of Us. We genoten van de muziek en lieten onze haren groeien toen opeens nicht K. en vriendin Y. binnenkwamen. “Zijn jullie aan het doen?” “Aan ’t opnemen.” “Wat?” “Burdon.” “Ken ik niet.” We keken elkaar aan en schudden onze hoofden.
Maarer hing iets in de lucht. Y. en K. bleven en stelden nog meer stomme vragen. L. ergerde zich, want hij was veel rechter in de leer dan ik. Ik probeerde nog wel iets uit te leggen. Wat tamelijk moeilijk was, want ik wist zelf natuurlijk nauwelijks meer over de muziek dan dat ik hem heel leuk vond. Er bloeide iets. Ik wist nog niet precies wat de “desired constellation” was (om maar even totaal uit het niets Björk erbij te halen). Ik vond Y. wel leuk, maar K. ook. En aangezien het tijd leek te zijn voor paarvorming, en omdat K. nu eenmaal de nicht van L. was en voor hem taboe, leek het me logisch dat ik voor K. zou kiezen. Toen sloeg het noodlot toe. In de vorm van de moeder van L. die thuiskwam. “Zet die herrie af, we gaan eten!” Gelukkig was de opname al voltooid en waren we aan het herkauwen geslagen. “En jij moet ook naar huis,”zei ze tegen K. Ik laadde mijn taperecorder achter op mijn fiets en begon aan een lange wandeling naar huis. “Wacht even.” Y. En de rest is geschiedenis.
