Dayna Kurtz in Maastricht

Wie wel eens met me over muziek heeft gepraat, heeft haar naam waarschijnlijk al talloze keren gehoord: Dayna Kurtz. Wie wel eens een persoonlijke mail van me heeft ontvangen, heeft de openingszin van een van haar mooiste nummers, zo niet het mooiste nummer schlechthin, al eens kunnen lezen: The road still runs by the river, the river still pours into town. En wie wel eens eerder iets gelezen op deze site heeft allicht al een of ander Youtube-clipje van haar gezien, want waar ik een link naar haar kan maken, doe ik dat ook. Kortom, ik ben een fan.

Ik heb Dayna Kurtz zien optreden in Venlo, in Eindhoven, in Nijmegen en een aantal keren in Paradiso in Amsterdam. Het eerste optreden dat ik zag, Eindhoven, de Effenaar, was natuurlijk het mooiste, want toen speelde ze mij, als redelijk onvoorbereide toeschouwer helemaal plat. Ik kende haar eerste en tot dan toe enige album, ik wist dus dat ze goed was, maar ik wist niet dat ze me zo zou raken. Hoewel. Ik had het kunnen weten, want mijn eerste kennismaking met haar muziek was redelijk bijzonder. Nou ja, ik vond en vind het bijzonder.

Ik had haar muziek, in de vorm van de cd Postcard from Downtown, eerder in mijn handen dan in mijn oren. Al scheelde het niet veel, want toen ik eenmaal buiten het platenzaakje was, stopje ik de cd meteen in mijn 'discman' (dat was zo'n draagbaar cd-spelertje) dat ik in die tijd voortdurend bij me droeg. Meestal vastgeklemd achter de broekband op mijn rug en met een kabeltje dat via minieme luidsprekertjes mijn hoofd binnendrong. Ik liep door de zonnige straten van de Maastrichtse binnenstad en ik werd voortdurend gelukkiger. Het was de eerste keer dat ik iets van haar hoorde.


Tot dan toe had ik alleen over haar gelezen. Een recensie in de Volkskrant van een optreden in Paradiso. Een lovende recensie natuurlijk, maar ik had wel vaker lovende recensies gelezen en slechts zelden noopte me dat tot de aankoop van de besproken muziek. Nu kocht ik het album wel maar ik wist helemaal niet wat ik kocht. Recensies blijven bij mij meestal niet echt hangen, hooguit de positieve of negatieve strekking ervan.

De muziek die ik hoorde, sloot nauwelijks aan bij andere muziek waarvan ik die tijd genoot (dat was vooral Björk) maar op muziekgebied was ik altijd al polyamoreus. Het was 2003, geloof ik, en ik liep voortdurend met muziek in mijn hoofd. Deels deed ik dat, denk ik, om me af te sluiten, want ik had in die tijd niet zo erg veel met de wereld, hoewel (of waarom) ik toen wel veel in de kroeg kwam. Mijn tweede concert was in Nijmegen, in Doornroosje en ik was er met B., een goede vriendin (hoewel ik haar nooit meer zie) met wie ik op diverse manieren veel boeiend en ingewikkeld verleden deel. Genoten van Dayna Kurtz en van B.

Maar het derde DK-concert was mooier. Misschien zelfs mooier dan het eerste. Niet qua muziek, want Dayna moest spelen in een benauwde, overvolle tent op de Venlose Zomerparkfeesten. Ik dreigde af en toe flauw te vallen. Ellebogen en grote, zware, pijnlijke voeten op de mijne. Maar ook D., die andere D.

Na Dayna zaten we getweeën op een klein klein heuveltje in het park. En ik kan niet anders zeggen dan dat ik nooit zo gelukkig op een klein klein heuveltje heb gezeten. Gelukkig en melancholiek, want toen nog ingewikkeld. 

Inmiddels is Dayna Kurtz met haar nieuwe album bezig, samen met de haar vertrouwde Robert Mache. Ik heb het ding alvast meegecrowdfund. En ik krijg als het goed is de handgeschreven tekst van het nummer Paterson (het nummer van de road en de river) als dankje voor de steun. Dus dat is al helemaal prima. Nog beter is dat ze eindelijk eens een keer naar Maastricht komt. Jawel. Ik heb de kaartjes al.

Dinsdag 14 maart 2017, 20:00 uur in de Muziekgieterij aan de Boschstraat.

Leuk, zul je zeggen, maar wat voor muziek is het eigenlijk? Want daarover heb je nog niets verteld. Tik haar naam in op Youtube, er is genoeg te vinden. Luister, en bestel de tickets via de site van de Muziekgieterij.