Schlager 2
Intussen heb ik op Youtube een serietje gevonden over de Duitse Schlager. Onvoorstelbaar en lichtelijk verontrustend hoeveel van die bagger toch nog in mijn hoofd is blijven hangen. Die docu is zeker geen loflied op de Schlager. Hij wordt neergezet waar hij hoort: een groteske ontkenning van de werkelijkheid. Dat daarbij niet het hele verhaal verteld wordt van bijvoorbeeld Davon geht die Welt nicht unter, en alleen de Goebbeliaanse propagandafunctie belicht wordt, neem ik de makers niet kwalijk. Soms moet je de nuance vergeten.De enige Duitse zangeres in het populaire genre die serieus genomen wordt, is Hildegard Knef. Zij werd in Duitsland op een gegeven moment dan ook uitgekotst naar aanleiding van een naaktscene in de film Die Sünderin (1950). De kritiek die ze op die scene en op haar rol als prostituee kreeg, ontlokte haar op een gegeven moment een reactie in de trant van: Waarom maken jullie je zo druk over een naaktscene, terwijl Auschwitz in jullie (zeer) recente verleden ligt. In de docu wordt ze gebruikt om hier en daar een cynisch commentaartje te leveren. Ze hoeft alleen het zinnetje Von nun an ging's bergab te zingen om de hele schijnwereld van de schlager vernietigend te becommentariëren.
Niet alleen in oorlogstijd ontkende de schlager de werkelijkheid. Toen miljoenen Duitsers nog van rantsoenering en zwarte markten moesten leven, toen het puin nog nauwelijks was opgeruimd, zong de schlager al dromerig van 
een fraaie vakantie in Italië. Conny Froboes zong in Pack die Badehose ein als etterend kindsterretje over een uitstapje naar de Wannsee, waar nog niet zo lang geleden de Endlösung der Judenfrage in gang was gezet. Elvis Presley kwam als dienstplichtig soldaat naar Duitsland, maar kwam niet veel verder dan het zeikerig-romantische Muss I denn. De Beatles traden dan wel op in Hamburg maar de popmuziek drong maar druppelsgewijs door in de Duitse hitparades. Hooguit werd er wat popmuziek gegermaniseerd. Peter Kraus bijvoorbeeld, die een soort Duitse Cliff Richard moest voorstellen, of misschien zelfs Elvis Presley. De enige die in de docu wat waardering krijgt, is Drafi Deutscher met zijn Marmor, Stein und Eisen bricht.
Later, later werd het allemaal wel beter. Geloof ik. Maar toen was ik al lang niet meer afhankelijk van Radio Luxemburg gelukkig en week ik toch al af van de mainstream popmuziek. Duitse muziek die ik toen wist te waarderen was de zwaar 'weirde' muziek van Amon Düül II. Henriette Krötenschwanz, bijvoorbeeld. En dit terwijl in Duitsland en de rest van de wereld Disco de sfeer verpestte. Op de Duitse tv uitte zich dat in het programma Disco, gepresenteerd door de onuitstaanbare kwijlebabbel Ilja Richter, die het op de ZDF moest opnemen tegen het ARD-icoon-programma BeatClub. Waarmee het overigens ook al bergab ging.
Hiernaast de docu in verschillende delen.
