Mother Earth

In 1971 hoorde ik de songs voor het eerst. Een vriend met de toepasselijke initialen L.P. had het album gekocht en mij onmiddellijk op de hoogte gesteld. We waren namelijk alle twee grote fans van Eric Burdon. Eerst in combinatie met de (overige) Animals en nu met War. In 1970 kwam de LP Eric Burdon Declares "War" uit, de debuut-LP, maar niet de eerste muziek die ik van hun kende. In december 1970 hadden ze namelijk nog een LP uitgebracht The Black Man´s Burdon en op de een of andere manier had diezelfde vriend die dubbelaar eerder op de kop getikt dan Declares War. Toen ik het bericht van mijn vriend kreeg, laadde ik meteen mijn meer dan levensgrote bandrecorder achter op mijn fiets en liep naar zijn ouderlijk huis. Ook toen werden er natuurlijk al kopieën gemaakt. Geen idee of dat toen legaal was of niet.

Het bekendste nummer van het album is waarschijnlijk 'Spill the Wine', dat als single verscheen en een bescheiden hit werd. Naar mijn smaak was het al gauw het slechtste nummer van de vijf, waarschijnlijk net omdat het een hit was. Hits waren toen niet in, in mijn kringen. Over 'Spill the Wine' ga ik het dan ook niet hebben. Ik ga iets vertellen over ' Blues for Memphis Slim'.  Daarbij moet dan aangetekend worden dat 'Blues for Memphis Slim' uit vijf delen bestaat: Birth, Mother Earth, Mr. Charlie, Danish Pastry en Mother Earth. Ik heb de LP nog steeds (intussen ook de digitale versie) en nog steeds zou ze heel hoog scoren op mijn lijstje van beste albums ooit, als ik dat soort lijstjes tenminste nog zou maken. Ik geloof dat ik met die vreemde gewoonte heb gebroken toen Declares War voor mij niet meer op eenzame hoogte boven alle andere muziek stond. Maar dat heeft jaren geduurd.

Het ging zelfs zo ver dat ik de 'Blues for Memphis Slim' op mijn begrafenis of crematie wilde horen. Nou ja, laten horen. Nu pas realiseer ik me dat ik nabestaanden misschien wel met een probleem had opgezadeld. Ik noemde het nummer namelijk steeds 'Mother Earth'. “Bedoelde hij nou het hele nummer, of alleen deel 2 of misschien deel 5?” Ik bedoelde het hele nummer. Maar het maakt meniet meer uit. Al zouden ze – laten we zeggen- André Rieu optrommelen. Ik hoor het toch niet. Eigenlijk is dat trouwens een perfect idee. Laat Rieu maar spelen, dan lig ik extra rustig in mijn kist, blij dat ik dat niet hoef te horen. 

Memphis Slim

Maar goed. Blues for Memphis Slim dus. Memphis Slim was een blues muzikant. Hij werd geboren in Memphis, Tennessee (1915). Zijn eigenlijke naam was John Len Chatman (al ‘ondertekende’ hij zijn nummers steeds met P. Chatman, naar zijn vader Peter, wat nog voor een foutje zorgde in de Obituary die de New York Times publiceerde n.a.v. zijn dood). De blues leerde hij kennen door Big Bill Broonzy. De Nederlandse Wikipedia noemt 'Mother Earth' (1950) zijn bekendste nummer. Maar gezien het aantal covers denk ik eigenlijk dat 'Everyday I have the Blues' (originele titel: 'Nobody Loves me') die titel meer verdiend.

Op Second Hand Songs vond ik nog een paar versies van Mother Earth. Vooral die van Johnny Winter is de moeite waard. Maar ook die van Cindy Lauper mag er wezen.

Op die lijst staat de versie van Dayna Kurtz en Mamie Minch nog niet vermelddie je via deze pagina kunt beluisteren. Wie mij kent, zal het niet verbazen dat ik ten sterkste aanraad dat dan ook te doen.

Lees over

Tobacco Road

Mamie Minch

Dayna Kurtz