Niet veel later kwam ook Nina Simone met haar versie van het geheel. Op Youtube vond ik een live-uitvoering uit 1969. Magnifiek. Zonder enige reserve kan ik zeggen dat dat de beste ooit is. Ik hoor natuurlijk te zeggen dat IK dat de beste uitvoering ooit VIND, maar in dit geval wijk ik daar van af. Want ik heb gelijk. Hoewel er nog talloze andere artiesten aan de slag zijn gegaan met het nummer, weet ik dat niemand Nina Simone zal 'verslaan'. Die andere versies ga ik nu kort beluisteren. Een aantal zullen op de volgende pagina belanden. De meesten zullen, wat mij betreft, weer gauw vergeten mogen worden, want ze zijn waarschijnlijk allemaal hetzelfde, met een toeter meer of een bel minder.
Op deze pagina komt nog welde uitvoering van Janis Joplin (bij Dick Cavett in 1969) want ook zij weet er een geheel eigen werk van te maken.
Goed. Twee van de drie broertjes Gibb zijn inmiddels overleden, als ik het het goed heb. Hun muziek nog niet. Er zijn misschien nog steeds middelbare scholen die Saturday Night Fever als eindexamenproject op het programma hebben. Zelfs bij slechte muziek wordt de allerslechtste als top gekozen. Het is niet anders. Maar To Love Somebody blijft.
Het nummer schijnt te zijn geschreven voor Otis Redding. Ik had hem het lied graag horen zingen, maar hij stierf net te vroeg. Het schijnt ook te zijn geschreven (maar dan op persoonlijk vlak) voor de manager van de Bee Gees, Robert Stigwood. Maar die liefdesverklaring moeten we dan volgens Barry Gibb niet zien als uiting van homoseksualiteit, maar als erkenning voor de betekenis die die goede man (die homo was) voor de Bee Gees heeft gehad. Mij boeit het niet of het lied als liefdesverklaring van een man aan een andere man gezien moet of kan worden. Wat mij boeit is, dat het een liefdesverklaring is, een heel mooie, mits goed uitgevoerd.
Op de pagina Kevin Ayers en de tijd noem ik het nummer als liggend op mijn persoonlijke scheidslijn tussen single-consument en lp-koper. Ik kocht maar erg weinig singles, het zullen er in mijn hele leven niet meer dan vijf zijn geweest. Omdat mijn broer er ook wel eens kocht hadden we er samen waarschijnlijk een stuk of tien. Al weet ik echt niet meer welke dat allemaal waren. De voornaamste reden er geen te kopen, was het voortdurende geldgebrek. Dat probleem was er ook nog toen we overschakelden naar de LP, maar daar wilden we toen wat meer ons best voor doen. Muziek was in erg korte tijd een stuk belangrijker voor ons geworden. Gek is trouwens dat ik niet meer weet welke LP mijn eerste was. Ik gok op iets van Eric Burdon & the Animals, maar weten doe ik het niet.
