Sweet Baby J'ai

De top 2000. Ik hou er niet echt van. Er staat wel wat goede muziek in natuurlijk. Niet overdreven veel, maar vooruit. Daarbij komt dat het enkele echt goede nummer dat er in voorkomt, gecanoniseerd wordt. Het staat in de Top 2000, dus is het echt goed. Zo staat al sinds het beginjaar The House of the Rising Sun van The Animals in de lijst. Ik ben altijd een fan geweest van Eric Burdon in allerlei combinaties, met de Animals, met War en met andere bands. Ook de reünie (The Original Animals, Before we were so rudely interrupted) kon ik erg waarderen. Maar The House of the Rising Sun? Nee. Ik kan er geen enkele versie meer van verdragen. Leuk aan de Top 2000 zijn de verhalen die Leo Blokhuis te vertellen weet. Ik ken hem alleen uit de tv-versie. Kleine feitjes die te maken hebben met een bepaald nummer. Onverwachte of zeldzame versies van het nummer. Dat soort spul is om van te genieten. Deze voorkeur zal niemand verbazen die een of meerdere hoofdstukjes van deze site gelezen heeft. Een mooi nummer is een welkome gelegenheid om te gaan zwerven op (vooral) Youtube. En je vindt altijd wel een juweeltje dat je persoonlijke repertoire verrijkt.

Een paar weken geleden was ik op die manier het een en ander aan het beluisteren. Het had, geloof ik, te maken met mijn stuk over Cab Calloway. Daarbij kwam ik op de een of andere manier Billie Holiday tegen. Haar kende ik natuurlijk al lang, maar ik wilde wel weer eens iets van haar horen. Ik klikte op Strange Fruit en zag terwijl ik zat te genieten aan de rechterkant van het Youtube-scherm een titel die me intrigeerde: Bessie Smith, Billie Holiday & Ruth Brown. De eerste twee namen waren bekend (en geliefd) de derde naam was nieuw voor me. Ik besloot er dus op te klikken. Wat ik zodoende opende was geen samenzang van de drie dames (ik weet niet eens of dat fysiek mogelijk zou zijn geweest, gezien de geboorte- en sterfdata van de drie). Het was ook geen tribute van de ene dame aan de andere. En het was geen door een goedwillende amateur aan elkaar geplakte compilatie van drie grote blues-zangeressen.

Het was Sweet Baby J’ai. Het was een in negen minuten en tweeënveertig seconden geperste samenvatting van vrouwen in de blues. Zwarte vrouwen in de blues. Ik was verkocht. 

Sweet Baby J'ai is een jazz zangeres en actrice die op toneel o.a. de rollen van Josephine Baker en Billie Holiday speelde. Ze schreef zelf een toneelstuk waarin zij de hoofdrol speelde, 3 Women: A Dramatic Tribute to the Divas of Jazz and Blues. verder schreef ze de fim die je hiernaast kunt zien: Bessie, Billie & Ruth. Kortom, ze houdt zich veel bezig met de geschiedenis van jazz en blues.  

Dat is ook te zien in het tweede filmpje, dat gaat over vrouwen in de twintiger jaren, over vrouwenkiesrecht en over flappers. En het derde filmpje dat ik hiernaast plaats is een clip uit een jazz-workshop waar ik heel graag bij was geweest.

Op youtube is niet echt veel te vinden, hoewel ze toch al vijf cd’s heeft uitgebracht. (Ze is geboren in 1985.) Maar wat er te vinden is, bevalt me goed.  Deze mevrouw heeft niet alleen een stem en een presence, ze heeft ook een boodschap. Die boodschap bestaat voor een groot deel uit verwijzingen naar en ‘citaten’ van sterke vrouwen uit -vooral- de entertainment-industrie. Maar ze behandelt ook een gevoelig thema als mishandeling binnen de relatie.

Sweet Baby J'ai Homepage