St James' Infirmary
In de categorie heerlijke ouwe leem scoort 'St James’ Infirmary' bij mij al jaren lang erg hoog. Ik ken het sinds mijn 15e of 16e in de versie van Eric Burdon & the Animals (1968). Het is een bewerking van een blues-traditional die dan weer gebaseerd is op de Engelse folksong 'The Unfortunate Rake'.
Dat laatste lied gaat over een matroos die zijn geld uitgeeft aan een jonge dame die later een hoer blijkt te zijn. De matroos sterft aan een SOA, of laten we het gewoon bij zijn naam noemen: syfilis. Dat moet al lang geleden zijn gebeurd, want de titel verwijst (volgens de Engelse Wikipedia waar ik veel van mijn wijsheid vandaan haal) naar St. James Hospital voor leprozen in London. Het gebouw is in 1532 op bevel van Henry VIII afgebroken, die er zijn St. James’s Palace liet bouwen, waarvan je hiernaast de hoofdingang ziet. Er ontstonden in Engeland allerlei variaties op het thema. Meer hierover op de pagina The Unfortunate Rake. (link onder aan de pagina).
Toen het lied werd meegenomen naar Amerika kwamen er daar nog een aantal bij, waarvan de bekendste zijn: 'St. James Infirmary' en 'The Streets of Laredo'. De ondergang van de hoofdpersonen in deze songs is over het algemeen te wijten aan drank of gokken. Dat vond men in de preutse V.S. waarschijnlijk acceptabeler dan een venerische aandoening.
Van 'St. James’ Infirmary' zijn op Youtube tientallen
uitvoeringen te vinden. De leukste vind ik de versie van Cab Calloway, te horen in een Betty Boop variant op Sneeuwwitje (1933). Maar ik heb dan ook een zwak voor Betty. In het kort komt het verhaal er op neer dat iemand in een kroeg een man ontmoet die vertelt over hoe hij zijn vriendin vond in St. James’ Infirmary, dood natuurlijk. De man heeft ook geen zin meer in het leven en organiseert alvast zijn eigen begrafenis.
Onderaan de pagina staan enkele links naar verschillende uitvoeringen van het lied. r zijn er nog veel en veel en heel veel meer.
Tot slot nog de complete tekst van Eric Burdons St. James Infirmary. Geen begrafenisscene hier. En dus ook geen troost in de geest van: ik hield zo veel van haar, ik ga haar achterna. Hier alleen de cynische opmerking dat ze nooit meer iemand zal vinden die haar behandelde als hij. Niet voor niets verstond ik de laatste regel steeds als: ‘No, she’ll never find another man, who killed her like I did.’
Tot slot
Toen ik met The Unfortunate Rake bezig was (zie link hieronder) vond ik nog deze verbluffende versie van St. James Infirmary. Dit, dames en heren, is muziek!
